Zapiekanka z fasoli, pęczaku i warzyw, sos pomidorowy jak zaprawiony jakimś nabiałem, zwierzenia wynurzenia

I znowu przerwa, i znowu post wyżej miało być zupełnie coś innego, ale nie bójcie się, pamięć o poprzednim deserze i zdjęcia jego nie zaginęły ani nie zgniły. Dziwny był ten czas bez wariacji w kuchni, życiu tudzież na warzywach i owocach, czasem kaszy, albo totalnego zalewania swojego żołądka wielką hałdą fastfoodów. Kuchnia stała mi się trochę obca, nie wchodzę już tam swobodnie bez lęku przez radosnym, dziecinnym eksperymentowaniem. Boję się, że coś zepsuję, a to zmywanie, a to szkoła, a można zjeść banana albo batonika i też będzie cudownie. Jak gotuję, to z przepisu. Albo wstawiam na garnek kaszę z cebulą. Ostatnio próbowałam upiec ciastka, no i upiekły się, ale ja już nie wiem, czy to wina mojego piekarnika, który jest chyba starszy ode mnie, czy tego, że przepis był taki sobie... Ten stan rzeczy... stwierdziłam, że mi się nie podoba! Co tam w blogosferze? Widziałam, że ominęło mnie wielkie spotkanie wegańskich blogerów. Żałuję, ale myślę, że zdarzy się jeszcze podobna okazja, może nawet we Wrocławiu (swoją drogą jest nas trochę z Dolnego Śląska...)
Faceci przemijają, sympatie przemijają, człowiek się starzeje, tyje, wymienia  firanki w oknach na różowe z atłasowymi tasiemkami lub zaczynają mu się podobać chihuaha zamiast owczarków, ale miłość do ślęczenia nad garami nigdy nie przemija! I choćby była pustka w portfelu, i choćby waliło się i paliło, i miałabym zostać starą panną karmiącą koty nad Odrą, to jedną z największych przyjemności w życiu na zawsze pozostanie dla mnie gotowanie dla innych, i chwytanie tych zadowolonych spojrzeń i uśmiechów znad ryżowego placka, i wysyłanie mnie do Ugotowanych, i raz po raz wspominanie sylwestrowych pasztecików, ach och.
I zanim zmienię znowu zdanie, zanim ubzduram sobie coś w głowie, że blogowanie to nie dla mnie, zamieszczam przepis na pyszną, bardzo konkretną zapiekankę warzywną, której już jeden kawałek starczy za cały obiad. Jest przy niej troszkę roboty, ale ten smak treściwego, ciepłego jedzenia wynagradza wszelkie trudy. Porcji wychodzi sześć, potrzebujemy naczynia żaroodpornego.

Na spód :

• 3 szklanki ugotowanej fasoli
• 2 szklanki ugotowanego pęczaku
• 2 nieduże ziemniaki
• Pół szklanki wody
• Po łyżce mąki kukurydzianej i z ciecierzycy
• 1 łyżeczka koncentratu pomidorowego
• Pół łyżeczki soli
• Pieprz, oregano majeranek, cząber, olej

Piekarnik nagrzewamy do 180 stopni. Ziemniaki gotujemy do miękkości. Odcedzamy. Miksujemy (albo rozgniatamy) je na gładką masę, mieszamy z wodą i mąkami oraz koncentratem, zagotowujemy. Powstały miks mieszamy z fasolą i pęczakiem. Doprawiamy. Naczynie żaroodporne smarujemy olejem, posypujemy bułką tartą. Wykładamy dół formy kaszą i fasolą.

Na wierzch:

• 2 szklanki mieszanki warzywnej z brukselką, porem, kalafiorem, marchewką, selerem (taka jak na zupę, mrożone)
• 2 szklanki groszku i marchewki (mrożone)
• 2 małe cebule
• Pół szklanki wody
• Po łyżce mąki kukurydzianej i z ciecierzycy
• Sól, pieprz, oregano, bułka tarta (jeśli jesz gluten, albo opcja bezglut)

 Posiekaną cebulę podsmażamy na niewielkiej ilości oleju, a potem wrzucamy mrożone warzywa na patelnię i smażymy do miękkości. W szklance wodę mieszamy z mąkami, przyprawami, zalewamy patelnię i mieszamy aż zgęstnieje. Wykładamy wszystko na dolną warstwę zapiekanki, posypujemy bułką tartą i hop do piekarnika na 45 minut.

Jest absolutnie przepyszne z takim sosem. Jest gęsty, kremowy i wspaniały, jakby do sosu dodało się jakiegoś sera.

• 1 szklanka wody
• 1 łyżka koncentratu pomidorowego
• Po łyżeczce mąki kukurydzianej i ciecierzycy
• Sól, pieprz, oregano i bazylia

Mieszamy, zagotowujemy, polewamy co tylko chcemy, następnym razem spróbuję tak zjeść jakiś makaron i powiem czy się tak w ogóle da.

Całuję was i buziaki :*