Pasty kanapkowe: wiosenna z nerkowców i treściwa z pszenicy

Po dzisiejszym dniu naprawdę ciężko zdobyć mi się na tolerancję wobec mięsożerców czy ludzi jedzących tylko ryby. Naprawdę. Czuję niezrozumienie i wstręt do tych wszystkich ludzi, którzy żywią się śmiercią innych istot, bo czują się od nich lepsi, stoją wyżej w hierarchii. Ten nazizm gatunkowy jest wszędzie, czai się ukryty w każdym mięsożercy, nawet jeśli nie zdają sobie z niego sprawy. Bo zawsze jedli, bo w domu jedli, jak mam jeść inaczej, nie potrafię, nie mam czasu... Nie, to nie wynika z tego, to wynika z wewnętrznej pogardy do innych stworzeń, stawiania siebie na boskim piedestale z powodu dwóch nóg i cięższego mózgu w stosunku do masy ciała. Tak jest i koniec. Nie ma wymówek, nie ma wiecznego usprawiedliwiania się. Ilu ludzi spotkałam, którzy pytając mnie, czemu nie jem mięsa, i słysząc moją odpowiedź, czuło się zakłopotanych faktem, że oni jedzą. Jakby było im wstyd. Ale po dwóch godzinach znów jedzą swojego ulubionego kotleta, trzęsąc uszami i uśmiechając się w myślach do maminej kuchni. A potem idą pobawić się ze swoim psem, ciesząc się z towarzystwa swojego najlepszego przyjaciela i być może zastanawiając się w duchu, jak ktokolwiek mógłby przerabiać psy na smalec. To jest beznadziejne. Nie wiem jak ludzie mogą być tacy ślepi i nieczuli, szczególnie po tym jak dostali prawdę podaną na przysłowiowym talerzu. "Tak, masz rację, co za okropny świat, co za okropni ludzie, jak można tak traktować zwierzęta, ja chyba też przejdę na wegetarianizm". Potem i tak wpierdalają kebaby. A zwierzęta wymówek nie potrzebują.
Piszę to wszystko, bo byłam dzisiaj świadkiem pewnej sceny. Normalnej. Codziennej. Zwyczajowej w dni przedświąteczne, w tysiącach polskich marketów, tysiącach polskich miast. Karpie. Miliony karpi stłamszonych w zasyfionych baliach, atakowanych przez setki dźwięków, stęków, pokrzykiwań, szelesty foliowych toreb i piski elektronicznych wag. Szłam sobie do sklepu, po bułki, a pod sklepem był mały domek. Z karpiami. Bo późna już była godzina, więc domek się pakował. Pakowano sprzęt, pakowano zbiorniki, pakowano karpie. Stała taka skrzynka, pełna tych biednych stworzeń. Wszystkie leżały bez ruchu. Tak mi się wydawało. Nagle jeden z nich zaczął się boleśnie trząść, i podskakiwać z plaskiem w konwulsjach, obijając się o martwych, lub zwyciężonych przez los towarzyszy swojej niedoli. Podeszłam bliżej. Tak żałośnie wytrzeszczał oczy,  i ciągle próbował uciec ze skrzynki. Tylko ja wiedziałam, że nigdy mu się to nie uda. On nadal walczył, tak beznadziejnie próbował walczyć o wolność, ale na próżno. Stałam przed tym domkiem jak kretyn, oglądając żałosną próbę ucieczki dogorywającego karpia. A w okół mnie toczyło się życie. Pracownicy domku karpi wesoło zbierali się do domu. Matki z dziećmi kierowały się w stronę pobliskiego McDonalda ciesząc się w duchu, że dziecko do hamburgera dostanie zabawkę i będzie miała spokój. Staruszkowie powoli zmierzali w stronę sklepu, by wydać swoje marne oszczędności na plasterki suchej wędliny.
A chciałam kupić tylko bułki...
Cóż, poza tym mam dla was dzisiaj dwie pasty kanapkowe, fajne są, jakoś nie mam ochoty przygotowywać świątecznych potraw, bo w sumie co takiego zaskakującego jest w pierogach z kapustą i grzybami, które je się za każdym razem jak się ląduje w rodzinnym Malborku czy piernikach, przy których jest maksymalnie pół godziny roboty. I szczerze mówiąc powoli zaczynam mieć w dupie tradycję, dla której wyznacznikiem udanych świąt jest ilość trupów na świątecznym stole.

• 3/4 szklanki nerkowców
• ogórek kiszony
• kilka rzodkiewek
• szczypiorek
• pół łyżeczki octu winnego
• łyżeczka sosu sojowego
• sól, pieprz

 Nerkowce zalewamy wrzątkiem i moczymy przez noc. Miksujemy je z ogórkiem kiszonym. Siekamy rzodkiewki i szczypiorek, doprawiamy resztą składników i odstawiamy na co najmniej kilka godzin do lodówki ( najlepszy następnego dnia ). Kapitalne na każdym pieczywie.

I bardziej treściwa pasta z pszenicy, inspirowałam się trochę przepisem z "Naturalnej kuchni wegetariańskiej", ale w gruncie rzeczy jest to inny przepis.

• 2,5 szklanki ugotowanej pszenicy
• 3 łyżeczki koncentratu pomidorowego
• 3 łyżki oleju
• Łyżka drożdży suszonych nieaktywnych
• 2 ząbki czosnku
• Po płaskiej łyżeczce pieprzu, soli, oregano i tymianku
• Ok 1/3 szklanki wody ( może być troszkę więcej )

Pszenicę po namoczeniu i ugotowaniu ( ok. godzinę ) przeciskamy przez maszynkę lub mielimy w blenderze. I tutaj uwaga : ja prawie spaliłam blender próbując ją zmielić, tak więc pasta jest nie do końca u mnie gładka. I albo tą pszenicę trzeba albo lekko rozgotować, albo wziąć tłuczek do ziemniaków i męczyć pastę do podobającej się nam konsystencji. Ja po dolaniu wody i oleju pomagałam sobie ręką :)
Tak więc po otrzymaniu przez nas pożądanej masy dodajemy zmiażdżony przez praskę czosnek oraz resztę składników, mieszamy dokładnie, najlepiej wyrabiając ręką.